Διαβαζοντας καποια ποιηματα ενος ΑΔΕΛΦΙΚΟΥ φιλου,του απαντησα ως εξης . Απο εκεινη την ημερα αυτα τα λογια τα εκανα ....ποιημα.
Επικίνδυνα απόνερα
για τα πυροφάνια των απλοϊκών ψαράδων…..
Ίσως υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι γλάροι
που σε συντροφεύουν στη ρότα σου.
Προσπαθώ να μαντέψω την ψαριά σου,
μα δεν διακινδυνεύω με προβλέψεις.
Και αυτό είναι η ομορφιά της ποίησης............
Μια αλλη φορα του απαντησα με τα παρακατω λογια.Ετσι για να καταλαβει καλυτερα ποσο μου αρεσει να τον διαβαζω......
Η ομορφιά της ποίησης δεν συγκρίνεται με αυτόν που την γράφει και αυτόν που την διαβάζει,
Είναι σαν την καμπάνα που ξεκουφαίνει αυτόν που την χτυπαει,και τον μακρινό διαβάτη που μόλις που την ακουει,μα κάνει τον σταυρό του…..
Εγώ ειλικρινά έχω πολλές φορές σταυροκοπηθεί όταν χτυπάς τις καμπάνες της ψυχής σου. Πιστεύω να μην είναι από Θρησκοληψια,αλλα από ευλάβεια στις καμπανοκρουσιες μιας εκκλησιάς που είναι χτισμένη πάνω σε ένα θαλασσοβρεγμένο βράχο στην απέραντη θάλασσα.
Συνέχισε να ανεβαίνεις συχνά στο καμπαναριό …………του Αϊ Γιωργη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου