Το Κατοι και ο κηπος

ΜΥΣΤΙΚΑ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ

Αυτο το ξεφορτωσα απο ενα διπλανο παροπλισμενο καραβι φουνταρισμενο στη βαθεια ραδα της λησμονιας

ΜΥΣΤΙΚΑ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ
Μυστικά σε αγαπαω σαν τον Ήλιο που την αυγή αρραβωνιάζομαι και τη μέρα παντρεύομαι την ζεστασιά του.
Μυστικά σ αγαπαω και δεν ξέρω γιατί?
Ακολουθαω τα βήματα σου,κατω από τις ανθισμένες κερασιές και θέλω να ξαπλώσω στα ροδοσεντονα του κήπου σου.
Μυστικά σε γυρεύω σαν το κρασί σαν το νερό στην ερημιά της νύχτας μου.
Μυστικά σε αγαπαω.......
Ένας γήινος καημός αναταράζει και γλυστραει στα φυλλα της καρδιάς μου.
Είσαι εσύ που ξετρυπώνεις εκεί στο βραχονήσι της “Θεοτόκου” εκεί ανάμεσα στις αγριοβιολετες στων γλάρων τα ραμφίσματα στις φεγγαροφυλωσιες του “Πλάτανου”.
Κρύψε με,αγαπησε με ......
Οι μέρες μου δίχως εσενα,ασπρη πυκνη ομίχλη που κατεβαίνει κρύα από τις “Εβρουσιες”.......

Η ομορφια της ποιησης

Διαβαζοντας καποια ποιηματα ενος ΑΔΕΛΦΙΚΟΥ φιλου,του απαντησα ως εξης . Απο εκεινη την ημερα αυτα τα λογια τα εκανα ....ποιημα.

Επικίνδυνα απόνερα
για τα πυροφάνια των απλοϊκών ψαράδων…..
Ίσως υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι γλάροι
που σε συντροφεύουν στη ρότα σου.
Προσπαθώ να μαντέψω την ψαριά σου,
μα δεν διακινδυνεύω με προβλέψεις.
Και αυτό είναι η ομορφιά της ποίησης............

Μια αλλη φορα του απαντησα με τα παρακατω λογια.Ετσι για να καταλαβει καλυτερα ποσο μου αρεσει να τον διαβαζω......

Η ομορφιά της ποίησης δεν συγκρίνεται με αυτόν που την γράφει και αυτόν που την διαβάζει,
Είναι σαν την καμπάνα που ξεκουφαίνει αυτόν που την χτυπαει,και τον μακρινό διαβάτη που μόλις που την ακουει,μα κάνει τον σταυρό του…..
Εγώ ειλικρινά έχω πολλές φορές σταυροκοπηθεί όταν χτυπάς τις καμπάνες της ψυχής σου. Πιστεύω να μην είναι από Θρησκοληψια,αλλα από ευλάβεια στις καμπανοκρουσιες μιας εκκλησιάς που είναι χτισμένη πάνω σε ένα θαλασσοβρεγμένο βράχο στην απέραντη θάλασσα.
Συνέχισε να ανεβαίνεις συχνά στο καμπαναριό …………του Αϊ Γιωργη.

ΟΙ ΑΔΟΞΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Ποιος αδοξος ποιητης
θελω να πουνε την εγραψε μια ετσι
"πενιχρη μπαλαντα στους ποιητες
αδοξοι που ειναι"

Χαρισμενο σε ολους τους .....αδοξους ποητες

Νο 6 Αμπαρι (Φορτωμενο με ποιηματα)

Ενα αλλο ποιημα μου βγαλμενο απο το Νο 6 αμπαρι

(μαλλον μελαγχολικο,αλλα τοσο αληθινο ......)

Ο ΧΑΜΟΣ

Να το καράβι πεθαμένο
του καταρτιού του φαίνεται ο σταυρός
πάνω απ της θάλασσας το μνήμα
με το καντήλι το σβηστό

Να και στα βράχια τα οστά
που απ τις πλευρές του μηναν
λαμπάδες μαύρες και κεριά
στο μανουάλι του χαμού του

Να τους οι γλάροι που έκλαψαν
το μυριοστό νεκρό τους
που στο στερνό ταξίδι του
καθόταν στα άλμπουρα του

Να τα σκαριά του ταρσανά
βαφτίσια έχουν πάλι
οι τάφοι δεν γεμίσανε
στης θάλασσας τα βάθη….

ΦΟΥΝΤΟ

Καιρος ηταν πια να φουνταρω στη ραδα των σκεψεων και αναμνησεων.Πιστευω οτι οι σοροκαδες του χειμωνα δεν θα ξεσυρουν την αγγυρα μου και τα αμπαρια θα θυμουνται τα μακρυνα ταξειδια ως την Τζαμαικα.............................

Καπου στα καταχωνιασμενα βρηκα αυτο το ποιημα που εργαψα κατι χρονια πριν. Υπομονη,εχουμε πολλα να πουμε!

Ονειροπόλε ναυτικέ
με του τσιγάρου τον καπνό
και του καφέ το κατακάθι
πόσες στοριες ν’πλασες
και πούθε να χωρέσουν .....